Una de sas produtziones “artìsticas” prus significativas de sa Sardigna prenuraghesa est rapresentada dae sas istatueddas de “dea mama”. Si tratat de isculturas de piticas (prus a mancu 10-15 cm de artària, ma bi nde at fintzas peri prus piticas e prus mannas) chi rapresentant figuras feminiles.

Su nùmene “dea mama” dipendet dae su cuntestu acanta sunt istadas agatas, semper in àmbitu funeràriu, cosa at ispintu sos istudiosos a pensare chi custas imàgines èsserent una rapresentatzione sacra de s’ispàtziu fìsicu e simbòlicu acanta su defuntu benit collocadu: sa “Terra”, cuntzepida comente  “generadora” de sa vida e duncas comente  “mama”, chi deviat retzire in sa bentre sua (sa tumba ipogèica) su mortu. Si tratat però semper de ipòtesis chi si faghent e non de cosas seguras.

Sa prus connota de custas deas mama est de seguru sa de Turriga.  Segundu sos istùdios apartenet a su Neolìticu reghente (intre su V e su de IV millènniu a.C.). Su corpus est istilizadu meda. S’ùnicu tretu somàticu est su nasu. Sa carena est a forma de trapètziu  bortuladu cun sinos a copedda e  presentat unu sinnu a forma de V a suta de su tzugru. S’istatuedda fiat  istada agatada pro cumbinatzione in su 1935 in su Comunu de Senorbì dae unu massaju chi l’at poderada pro paritzos annos comente supramòbile in sa geminera.  Totu custu finas a cando su mèigu de sa bidda  nche l’aiat intregada a su Museu Archeològicu de Casteddu. Giovanni Lilliu at iscritu chi custu repertu s’agataiat in una corte de pedras a probe de unu bidditzolu preistòricu. S’archeòlogu s’archeòlogu Piero Cao aiat publicadu sa foto in un’opuscolo istampadu a Viterbo, ma s’istatuedda at cumintzadu a èssere connota in su mundu de sos istùdios dae su 1949, cando a Venètzia si fiat organizadu una mustra de arte antiga e moderna de sa Sardigna, acanta fiant istadas espostas prus de 60 istatueddas, e in mesu a cussas peri sa de Turriga.

“Progetu finantziadu cun s’Avisu Pùblicu IMPRENTAS annualidade 2021-2022”

Andria Parodi, sìmbulu de sa Sardigna e boghe chi nos mancat ancora oe.

Andria Parodi abbarrat unu de sos cantadore e musicistas pius bene crèfidos de sa Sardigna, sìmbulu de un’ìsula chi cantat s’identidade e sa cultura sua a mèdiu de sa mùsica. Andria est nàschidu in Casteddu in su 1967 e at ischidu betare a pare connotu e modernidade, faghinde appretziare su patrimòniu musicale sardu a unu pùblicu natzionale e internatzionale gràssias a sa boghe sua, potente e ùnica.

Sa carriera de Parodi est comintzada cun sos Tazenda, unu sòtziu chi at mudadu meda su panorama musicale sardu cun unu sound chi est ùnicu e capatze de ammesturare folk, rock e sonoridades sardas. Sa boghe sua est divènnida luego comente una marca de fàbrica de unu sòtziu chi at ischidu contare sa Sardigna a manera autèntica e contemporànea. In s’andare de sos annos, Parodi at poi cantadu a sa sola, sena sos Tazenda, ma a bortas cantande puru cun cantadores italianos e istranzos, semper però cun unu ligàmene mannu cun sa terra sua.

Parodi no est istadu unu musicista ebbia, ma est istadu puru unu tistimonzu de sa cultura sarda. sas cantones suas nos contant istòrias de sa vida de cada die, memòria de su connotu de totus chi at raighinas profundas, diveninde puru comente a unu ponte dae su tempus coladu a su presente. Si nch’est mortu chi non fuit betzu ancora, in su 2006, e nos at lassadu un’arrastu mannu in sa mùsica sarda, ma finztas in sa mùsica italiana. Sa boghe sua, ancora oe, sighit a cantare in sos ammentos de totus chi li torrant gràssias mannas po cussu chi at fatu po s’ìsula nostra.

Oe, Andria Parodi est unu esèmpiu mannu po sos cantadores e musicistas noitolos puru, est unu mastru mannu, unu sìmbulu de totu canta sa Sardigna. Festival, cuntzertos de tributu e regortas chi ant fatu a pustis de sa morte sua nos faghent a cumprèndere cantu mannu siat s’ereu artìsticu e culturale sou, chi est meda pius mannu de sas nodas musicales suas. Totu custu est sinnale mannu de cantu issu siat istadu ambassadore de sa Sardigna in totu su mundu.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22