Giovanni Atzeni lompet a deghe, cun su caddu Violenta da Clodia, donat a sa Selva a sa vitòria de su Pàliu de Siena. Pro “Tittia” est sa de chimbe vitòrias de sighidu in Piazza del Campo, unu resurtadu sena pretzedentes cuddu otènnidu dae su fantinu de orìgine sarda. Una cursa ispantosa, dae su cumentzu finas a sa fine, chi at poderadu su pùblicu sena sùlidu pro duos minutos: petzi sa Torre est resèssida l’abarrare fatu, ma posca,  in su finale, s’est dèvida arrèndere. Pro sa Selva est su Pàliu nùmeru 40, pro Atzeni una marrania sena paragones.

Sa partèntzia de sa cursa est acontèssida a pustis de 45 minutos dae s’intrada de sos caddos in Piazza del Campo, cun unu alliniamentu perfetu in su canape, cun sa Contrada de sa Chiocciola de “rincursa”. Bator sos caddos “scossi” lòmpidos a s’arribbu: sunt rùidos a terra sos fantinos de s’Istrice, de sa Chiocciola, de sa Giraffa e de s’Onda. Sa vitòria a su traguardu de sa Selva est istada retzida dae sa festa de sos contradaiolos in pratza, chi ant conchistadu su Drappellone pintadu dae s’artista molisanu Roberto De Jullo. Su caddu Violenta da Clodia cun Tittia sunt istados acumpangiados a sa basìlica de Santa Maria in Provenzano pro festare su trìunfu cun su Te Deum. Sas deghe cussòrgias chi ant batalladu in pratza del Campo fiant Istrice, Drago, Torre, Chiocciola (de rincursa), Aquila, Giraffa, Selva, Onda, Nicchio e Tartuca.

Comente ischimus totus, su numìngiu “Tittia” benit dae s’espressione chi Atzeni, cando fiat lòmpidu a Toscana dae sa Sardigna, narait pro more de su fritu chi faghiat a cunfruntu de sa Sardigna. E titia, como lu naramus finas nois, bidende sos resurtados de custu campione chi nos faghet acrichiddare sa carena a totus.

“Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2022-2023. LR 22/2018, art. 22”

Sas pastas de sa Sardigna: connottu, manos ischidas e identidade in donzi formadu.

Sa Sardigna est terra de pane e de pasta,de farras tribagliadas cun passentzia e sapientzia antiga, inube donzi formadu contat unu logu, un’istagione, unu zestu trasmittidu dae ingendras.

Attesu dae sas logicas industriales, sa pasta sarda est unu patrimoniu culturale chi bivet ancora oe in sas coghinas de sas famiglias, in sas festas de sasbiddas e in sas buttegas artesanales, cun numenes a s’ispissu in limba sarda chi iscopiant unu ligonzu fungudu intre forma, funtzione e iscrocca.

Intre sas pastas pius conas bi sunt sos culurgiones, beros e propios cofres de simula prenos, tipicos de s’Ozzastra. Sa cunzadura insoro a ispiga(o “sa spighitta”) est diventada una cona de abilidade manuale e identidade locale. Su prenu de su connottu, a base de patatas, casu de erbeghe, azzu e menta, arregrat su sapore de s’introterra sardu.

Un’atteru formadu antigu e de distintzione est cussu de sos malloreddus, a s’ispissu giammados puru “gnocchetti sardi”. Sunt conchizas pitticcas rigadas de simula e abba, cundidas cun tzaffaranu e bagna cun sartizza, tramatta e casu de erbeghe. In su nord de s’isula, in particulare in sa zura de su Logudoro e de su Meilogu, agattamos invetzes sos maccarrones de busa, una pasta longa e boida in sa parte de intro, chi si assimizzat ai bucatini, fatta allotturande s’isfoglia a inghiriu de unu ferru de carza.

Tipica de sa Barbagia est sa fregula, una pasta de simula turrada chi si assimizzat a su cous cous, fatta de pallinas pitticcas , fattas cun d’unu movimentu de sas manos intro de una conzedda de terracotta. Pius bolanzigas,ma ancora bivas gratzias a su tribagliu de sas feminas chi cunservant su connottu, sunt sas lorighittas, beras e propias operas de arte intritzadas a manu tipicas de Morgongiori, in Marmilla. Su numene insoro arribat dae “loriga” chi cheret narrere “ aneddu” o “chircu pitticcu”: donzi cantu est una trina serrada, fatta cun duos filos de pasta imboligados intre issos.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22