In s’espositzione de sas òperas de un’artista, si podet semper agatare unu bucone de vida, una narratzione chi contat s’istòria de s’artista matessi. Est  custu su casu de sa meravigiosa tzeràmica de Pina Monne, a su presente in mustra a su Museu de arte moderna e cuntemporànea de Atzara.

S’òpera de s’artista muralista de Irgoli, intitulada “Omaggio a Desulo”, contat un’istòria de vida, unu momentu particulare, a dolu mannu tristu, de s’esistèntzia de custa artista sarda de talentu. Esposta dae pagua su MAMA, sa tzeràmica costoit unu momentu tràgicu chi at marcadu a fundu sa vida de Pina Monne, mentras s’agataiat in sa bidda de Dèsulu pro realizare unu murale.

A traessu de custa òpera de tzeràmica, Pina Monne rendet donu a sa comunidade desulesa chi s’est istrinta a inghìriu a issa, ammustrende una calidade distintivu de sas comunidades de su tzentru Sardigna: sa solidariedade. Est sa solidariedade de sa comunidade chi at sustentadu e acumpangiadu s’artista in unu momentu gasi difìtzile de sa vida sua, ammustrende una bighinàntzia umana chi andat iprus addae de s’arte matessi.

Su MAMA, atzisadu dae custa tzeràmica, at detzìdidu de la cumpartzire cun su pùblicu, ca s’arte no est petzi bellesa estètica, ma fintzas cura. Custa òpera de arte tocat su coro e trasmitet unu messàgiu de isperu e de cunnessione umana chi superat sas làcanas de s’espositzione matessi.

Sa tzeràmica de Pina Monne rapresentat un’esèmpiu pràticu de comente s’arte potzat èssere unu mèdiu pro espressare e cumpartzire sas esperièntzias de vida, siat cuddas de brègiu, siat  cuddas de dolore. Est a traessu de s’arte sua chi s’artista resesset a comunicare e a trasmìtere sentidos profundos, interessende su pùblicu in unu diàlogu mudu ma balente.

S’istòria de Pina Monne e de su donu suo a Dèsulu nos ammentat chi s’arte podet andare  prus addae de sas làcanas de s’estètica pura e devènnere unu trastu de cunnessione umana, de consièntzia e de riflessione. A traessu de su traballu suo, s’artista nos cumbidat a non castiare  ebbia sa superfìtzie de sas cosas, ma de collire sa bellesa e sa profundidade chi si cuat in sas istòrias de vida de ogni indivìduu.

“Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2022-2023. LR 22/2018, art. 22”

Sas pastas de sa Sardigna: connottu, manos ischidas e identidade in donzi formadu.

Sa Sardigna est terra de pane e de pasta,de farras tribagliadas cun passentzia e sapientzia antiga, inube donzi formadu contat unu logu, un’istagione, unu zestu trasmittidu dae ingendras.

Attesu dae sas logicas industriales, sa pasta sarda est unu patrimoniu culturale chi bivet ancora oe in sas coghinas de sas famiglias, in sas festas de sasbiddas e in sas buttegas artesanales, cun numenes a s’ispissu in limba sarda chi iscopiant unu ligonzu fungudu intre forma, funtzione e iscrocca.

Intre sas pastas pius conas bi sunt sos culurgiones, beros e propios cofres de simula prenos, tipicos de s’Ozzastra. Sa cunzadura insoro a ispiga(o “sa spighitta”) est diventada una cona de abilidade manuale e identidade locale. Su prenu de su connottu, a base de patatas, casu de erbeghe, azzu e menta, arregrat su sapore de s’introterra sardu.

Un’atteru formadu antigu e de distintzione est cussu de sos malloreddus, a s’ispissu giammados puru “gnocchetti sardi”. Sunt conchizas pitticcas rigadas de simula e abba, cundidas cun tzaffaranu e bagna cun sartizza, tramatta e casu de erbeghe. In su nord de s’isula, in particulare in sa zura de su Logudoro e de su Meilogu, agattamos invetzes sos maccarrones de busa, una pasta longa e boida in sa parte de intro, chi si assimizzat ai bucatini, fatta allotturande s’isfoglia a inghiriu de unu ferru de carza.

Tipica de sa Barbagia est sa fregula, una pasta de simula turrada chi si assimizzat a su cous cous, fatta de pallinas pitticcas , fattas cun d’unu movimentu de sas manos intro de una conzedda de terracotta. Pius bolanzigas,ma ancora bivas gratzias a su tribagliu de sas feminas chi cunservant su connottu, sunt sas lorighittas, beras e propias operas de arte intritzadas a manu tipicas de Morgongiori, in Marmilla. Su numene insoro arribat dae “loriga” chi cheret narrere “ aneddu” o “chircu pitticcu”: donzi cantu est una trina serrada, fatta cun duos filos de pasta imboligados intre issos.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22