S’iscritora annùntziat s’unione tzivile cun Lorenzo: “L’amus fatu ‘in articulo mortis’, oramai non damus prus nudda pro seguru”

Michela Murgia e Lorenzo Terenzi si sunt cojuados  in manera tzivile. S’annùntziu est arribadu dae sas retes sotziales de s’iscritora sarda, chi in Instagram at postu unu vìdeu in ue firmat sos paperis paris cun s’amigu, cumpàngiu, ‘maridu’, cussu chi, cando aiat dadu sa noa de sa maladia sua, aiat definidu “un’òmine, ma podiat èssere peri una fèmina”, cussu  “nùmene legale chi pighet sas detzisiones” cando at a bènnere su momentu. Michela Murgia  difatis tenet unu cancru renale a su de bator istàdios, cun metastasi in sos purmones, in sos ossos, a su cherbeddu. Una maladia debilitante, chi in sos ùrtimos tempos l’at custrinta a rinuntziare a sas essidas pùblicas pro mancàntzia “de tempus e de fortzas”.

S’unione tzivile in sa domo noa est acontèssida calicuna die a oe, comente a ispiegat in su  messàgiu publicadu in su contu suo de Instagram. Su finale de su vìdeu, chi tenet comente a sutafundu su petzu Nobody’s Wife de Anouk, non lassat duda: “No est una festa“, iscriet s’autora de Tre Ciotole.

 “L’amus fatu ‘in articulo mortis‘ ca ogni die b’at una complicatzione fìsica diferente, intro e esso dae s’ispidale e oramai non diamus prus nudda pro seguru“. Ma su tumore no la firmat e issa, a 51 annos, continat a fàghere intèndere sa boghe sua in sas retes sotziales, giughende dae in antis s’aficu sotziale e tzivile suo, de iscritora e ativista.

Sa coja cun su fiorentinu Lorenzo Terenzi est una parte de custu impinnu: “L’amus fatu a malagana: si aeremus tentu un’àteru modu pro nos  garantire sos deretos a pare – narat s’iscritora – non diamus èssere mai ricùrridu mai a unu trastu gasi patriarcale e limitadu comente su matrimòniu“.

Su matrimòniu, a pàrrere suo difatis, “nos òbligat a reduire a sa rapresentatzione de sa còpia un’esperièntzia meda prus rica e forte, ue su nùmeru 2 est s’imbesse de su chi semus“.

 “Nudda augùrios, duncas, ca su ritu chi diamus àere chertu galu no esistet” agiunghet s’autora sarda chi no at mai cuadu s’apògiu suo a sas chistiones de sa comunidade Lgbtq+, acantu b’at fintzas sa recherta de su reconnoschimentu de su matrimòniu egualitàriu.

“Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2022-2023. LR 22/2018, art. 22”

Carbònia, su Museo de su Carbone: unu viazu in sos tempos de sa memòria de su Sulcis de sas minas.

In su corizone de Carbònia, a intro de sa ‘idditzola de de Serbariu, b’at a dies de oe unu de sos museos pius de importu de sa Sardigna. Est su Museo de su Carbone, chi est dedicadu a s’istoria de sas minas. Est unu logu chi nos contat non solu s’istoria de cussu logu, ma fintzas sa vida de òmines e fèminas chi po annos e annos ant triballiadu in cussas minas.

Serbariu, inube si triballiaiat dae su 1937 a su 1964, fuit comente una funtana de abba semper bundante, inube sa zente si nche catzaiat su sìdiu de su tribàlliu. Est cussu su logu chi at batidu dinare meda a sa zona, ma puru energia manna a totu s’Itàlia. Su carbone de cussas minas, infatis, daiat tribàlliu a sas fàbricas, a sas tzentrales e a sas ferrovias, diveninde motore de modernizatzione industriale de totu sa natzione nostra.

Addaghi ant serradu sas minas, cussos logos pariat chi nos nche los depimus ismentigare, ca pariat chi non b’aperat abbarradu pius nudda. Invetze, b’ant fatu unu prozetu de recùperu e de valorizatzione manna, dande vida noa a totu cussos logos, chi sunt divènnidos unu museo chi, ancora a dies de oe, betat a pare sa memòria istòrica, sa didatica e sa capatzidade de divulgatzione.

Po chie andat a bìere custu museo, b’at paritzos zassos de visitare. B’est sa lampisteria, chi est su logu inube b’at una mostra chi est aberta totu s’annu e chi nos contat s’istòria de su carbone, de sa mina e de sos caragolos suos,ma puru de sa ‘idda de Carbònia, nàschida in su 1938 po retzire sas famìlias de sos triballiantes. Incue b’at unu muntone de làmpanas antigas chi si impreaiant in sas minas, ma b’at fintzas trastes e documentos, filmigheddos de sos tempos de tando fatos a sos triballiantes e puru intervistas fatas addaghi sa mina fuit zai serrada.

B’at puru fotografias meda de una bellesa rara. In custos caragolos e percolos chi nos permitint de atraessare sa mina, si podent bìere totu sos logos chi cada die sos minadores pupulaiant addaghi andaiant a triballiare. In sa sala Argani bi sunt poi totu sas màchinas chi permitiant su tribàlliu a tempos de tando.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22