Sas 179 nitzas fiant istados iscobertas in su cursu de sos iscavos fatos suta de su presbitèriu pro voluntade de s’archipìscamu de Esquivel, a su cumintzu de su sèculu XVII. Subra ogni nitza b’est una formella in màrmaru a bassu-relevu de su santu cun su relativu nùmene e sos sìmbulos de su martìriu. Su Santuàriu, istuvidu totu in sa roca, fiat istadu inchingiadu su 27 de santandria 1618, a pustis de una professone manna cun sos restos de sos Màrtires, a sa presèntzia de sas autoridades religiosas e tziviles e cun sa partetzipatzione de totu su pòpulu cristianu. In su Santuàriu, bi sunt  elementos architetònicos e artìsticos de su rinaschimentu, de su barocu e de su neoclassitzismu. Subra s’istatzileddu chi s’agatat suta de sas iscalas in màrmaru chi leat a su Santuàriu, b’est su sarcòfagu in màrmaru de s’archipìscamu Francisco de Esquivel, fatu dae Antonio Zelpi, e una pintura de sìiscola ispagnola de su sèculu XVII rafigurante s’Iscravamentu subra de cale sunt rafigurados suarchipìscamu etotu e sos màrtires casteddajos.

A costadu de su sarcòfagu sunt presentes fintzas duas tumbas chi ammentant sa cunsacratzione de su Santuàriu acontèssida s’11 de santandria 1618, e sa traslatzione de sos ossos, acontèssida su 27 de santandria de su matessi annu.

Su Santuàriu de sos Màrtires est costituidu dae tres ambientes:

in sa Capella Tzentrale, o de sa Madonna de sos Màrtires, s’agatant 66 nitzas. Subra s’altare b’est un’istàtua de sa Madonna cun su Pipiu e a costadu Santu Giusepe e Sant’Anna. Subra sas duas ghennas laterales duas tumbas ammentant sas rispostas de papa Pàule V e de su re de Ispagna Silipu III a s’acatamentu de sos ossos.

In sa Capella de San Lutzìferu, dedicada a si pìscamu s’omònimu de Casteddu, bi sunt collocadas 80 nitzas. Sos ossos de su santu, atzapadas su 21 de làmpadas 1623 e trasladad su 20 de maju 1626, sunt collocadas suta de sa mensa de s’altare; subra s’altare imbetzes est posta s’istàtua sua. Subra sa ghenna de intrada sunt afissadas s’iscritzione originale, chi s’agataiat in sa tumba de su santu e su cantu triangulare de màrmaru atzapadu in sas petorras de su pìscamu. In sa capella sunt presentes fintzas unu sarcòfagu de època romana cun sos ossos de sant’Antiogu e su musuleu in màrmaru biancu de Maria Giusepina de Savoja, mugere de Luisi  XVIII re de Frantza, morta in esìliu in Londra in su 1810 e tramudada a Casteddu, pro voluntade sua, in su 1811.

Sa Capella de Santu Sadurru, dedicada a su patronu de sa tzitade de Casteddu, fiat istada fraigada cara a su 1620 e cuntenet 33 nitzas. Subra s’altare, unu sarcòfagu romanu de su sèculu II cunservat sos ossos de su santu. Subra de issu, in una nitza, est collocada s’istàtua de Santu Sadurru. A s’internu de sa capella sunt presentes àteros duos sarcòfagos de època romana: unu collocadu subra sa ghenna de intrada chi cuntenet ossos de 10 santos, s’àteru postu subra de su muru dae segus su monumentu dedicadu a Càralu Emanuele de Savoja cuntenet ossos de 9 santos. In fundu a sa capella b’est su musuleu de Càralu Emanuele de Savoja, mortu de pigota a s’edade de duos annos. Su monumentu, realizadu in su 1799, est òpera de Antonio Cano. In artu, duos lunedda in màrmaru realizadas in sos primos annos de su Setighentos rafigurant Santu Pedru e sa Madonna de su Cramu.

“Progetto finanziato con l’Avviso Pubblico IMPRENTAS annualità 2021-2022”

Carbònia, su Museo de su Carbone: unu viazu in sos tempos de sa memòria de su Sulcis de sas minas.

In su corizone de Carbònia, a intro de sa ‘idditzola de de Serbariu, b’at a dies de oe unu de sos museos pius de importu de sa Sardigna. Est su Museo de su Carbone, chi est dedicadu a s’istoria de sas minas. Est unu logu chi nos contat non solu s’istoria de cussu logu, ma fintzas sa vida de òmines e fèminas chi po annos e annos ant triballiadu in cussas minas.

Serbariu, inube si triballiaiat dae su 1937 a su 1964, fuit comente una funtana de abba semper bundante, inube sa zente si nche catzaiat su sìdiu de su tribàlliu. Est cussu su logu chi at batidu dinare meda a sa zona, ma puru energia manna a totu s’Itàlia. Su carbone de cussas minas, infatis, daiat tribàlliu a sas fàbricas, a sas tzentrales e a sas ferrovias, diveninde motore de modernizatzione industriale de totu sa natzione nostra.

Addaghi ant serradu sas minas, cussos logos pariat chi nos nche los depimus ismentigare, ca pariat chi non b’aperat abbarradu pius nudda. Invetze, b’ant fatu unu prozetu de recùperu e de valorizatzione manna, dande vida noa a totu cussos logos, chi sunt divènnidos unu museo chi, ancora a dies de oe, betat a pare sa memòria istòrica, sa didatica e sa capatzidade de divulgatzione.

Po chie andat a bìere custu museo, b’at paritzos zassos de visitare. B’est sa lampisteria, chi est su logu inube b’at una mostra chi est aberta totu s’annu e chi nos contat s’istòria de su carbone, de sa mina e de sos caragolos suos,ma puru de sa ‘idda de Carbònia, nàschida in su 1938 po retzire sas famìlias de sos triballiantes. Incue b’at unu muntone de làmpanas antigas chi si impreaiant in sas minas, ma b’at fintzas trastes e documentos, filmigheddos de sos tempos de tando fatos a sos triballiantes e puru intervistas fatas addaghi sa mina fuit zai serrada.

B’at puru fotografias meda de una bellesa rara. In custos caragolos e percolos chi nos permitint de atraessare sa mina, si podent bìere totu sos logos chi cada die sos minadores pupulaiant addaghi andaiant a triballiare. In sa sala Argani bi sunt poi totu sas màchinas chi permitiant su tribàlliu a tempos de tando.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22