Si si cheret pubblicare una rassinna de sos poetas sardos prus famados e de bàllia de Sardigna, de seguru non podet mancare Melchiorre Murenu. Nàschidu in Macumere su 3 de martzu de su  1803, mortu in sa matessi bidda su 21 de santugaine de su 1854, in tzircustàntzias tràgicas, cun sas òperas suas nos at lassadu una fotografia crara e forte de cussa chi fit sa vida in Sardigna in cussos tempos.

Non fit de famìlia rica, su babbu e sa mama, Batista Ledda e Ànghela Murenu, aiat calchi terrinu a inghìriu de sa bidda. Normale, bidu chi su babbu faghiat Ledda de sambenadu, si depiat essere mutidu issu puru Ledda, ma non s’ischit pro cale resone aiat leadu su nùmene de sa mama, Murenu:  s’est pensadu chi custu dipenderet pro more chi sos genitores non si fiant cojuados, ma podet èssere fintzas pro more chi a su babbu l’aiat arrestadu.

S’esistèntzia sua est marcada dae sas disgràtziat. A s’edade de tres annos si fit ammalaidadu de unu male meda difùndidu a s’epoca, sa  pigota, chi l’aiat intzurpadu totu. A lu nàrrere est issu matessi in sos versos de una poesia.

«Dae pitzinnu de tres annos, pro mia crudele atzota,un’infetu de pigota, sa vista mi nd’at leadu»

Custa cosa est cunfirmada fintzas dae su canònicu Ispanu, chi narat chi Murenu aiat una cara nieddutza,  espressiva e pintulinada dae sa pigota.

Sete annos a pustis aiant arrestadu su babbu, e  de custu òmine, dae tando, non si nd’at ischidu prus nudda. A pustis de custu fatu sa famìlia nch’est ruta in sa misèria, pro ite nde lis aiant secuestradu totu sos benes. Sos frades ant dèpidu traballare a tzeracos angenos, ma Melchiorre non podiat nemancu andare a si serbire una giorronda e no at agatadu mai unu traballu,  ca fit tzegu totu.

Pro more de sa cunditzione familiare sua e pro more de sa tzurpia sua non fit podidu andare a iscola e fit abbarradu analfabeta, ma est resessidu su matessi a si fàghere una cultura andende a  missa e ascurtende sos  preigadores chi a s’epoca difundiant sa connoschentzia fatu de sas biddas e cun su linguàgiu issoro simpre renessiant a donare unu minimu de cultura a su populu. Sos istudiosos chi ant provadu a contare sa vida de Murenu, gràtzias a testimonias orales e a su pagu chi contaiant sos àteros poetas chi l’aiant connotu, narant chi aiat una memòria de ferru. Una cosa de non pòdere crèere,  e pròpiu sa retentiva sua l’aiat permissu  de imparare medas cosas  e otènnere  una connoschèntzia crìtica a subra sos fatos  istòricos  e sotziales.

Sa produtzione artìstica de Melchiorre Murenu est rapresentada dae cumponimentos chi a s’ispissu tratant fatos sotziales e polìticos, istòricos o de atualidade, chi a bias sunt contra comunidades, pessonàgios prus o prus pagu poderosos, costumàntzias. Pro more de sas orìgines suas e pro sa difesa  sas classes sotziales prus dèbiles, l’ant postu su nomingiu de Omero de su Màrghine .

Tra sos versos prus famados atribuidos a su poeta est pretzisu arremonare «Tancas serradas a muru, Fatas a s’aferra aferra, Si su chelu fit in terra, L’aiant serradu puru»  una cuartina, chi cundennat sena apellu sa  Lege de sas tancaduras (Chiudendas), su provedimentu de su 1820 cun sus cale sos Savojas aiant istituidu sa privatizatzione e sa lotizatzione de sas terras comunitàrias, faghende agabbare una traditzione seculare de impreu tzìvicu de sos terrinos. Ma sa paternidade de sos versos de Tancas serradas a muru, non l’ant atzertada cun seguràntzia comente opera de Murenu, e su canònicu Giuanne Ispanu naraiat chi los aiat iscritos unu poete chi a nùmene faghiat Frantziscu Alvaru .

De seguru est sua sa poesia “Sas Isporchizias de Bosa”,  forsis  su cumponimentu prus famadu de su poeta, chi comente amus naradu,  fortzis l’at procuradu sa morte.

Ma Murenu fit famadu mescamente pro sa memòria istraordinària sua. Narant chi fiat bonu a resare a s’imbesse, in rima, moende dae s’ùrtimu versu. S’ischit chi sas cunditziones suas no l’aiant permissu de  imparare a lèghere e iscrìere e sas publicatziones sunt de acordiu narende chi fiat unu  poeta analfabeta.    Ma, a parte sa retentiva, Murenu fiat una pessone abista, e mancari tzurpu, bidiat e cumprendiat cun una capassidade ispantosa de analisi,  sa sotziedade e su mundu de s’epoca sua.

 “Progetto finanziato con l’Avviso Pubblico IMPRENTAS annualità 2021-2022”

S’ istòria e su signifficu de sa Bandela de sos Bator Moros

Sa bandela de sos Bator Moros est oe unu de sas  friguras prus reconnoschìbiles e caraterìsticas de sa Sardigna, espressione de una identidade istòrica, culturale e de s’iscrocca abbarbada in su tempus. Sa bandela si distinghet pro unu fundu biancu traessadu dae una rughe ruja e pro sas battor concas de moru cun sa benda, postos in sos bator cuartos, elementos chi nde faghent una frigura ùnica e  reconnoschìbile a sa lestra. Sas bessidas de sa bandera torrant a su Medievu, cando sa Sardigna faghiat parte de sa Corona de Aragona.

Segundu su connottu prus difùndidu, sas bator concas mustrant àteros soberanos musulmanos binchidos in su mentres de sa Batalla de Alcoraz, una binchida chi si narat siat istada possìbile gràtzias a s’interventu de Santu Zorzi. Su sìgnu cumparit pro sa prima borta in documentos uffitziales  de su XIII sèculu e fiat a pustis insertu in istemmàrios medievales, ispainende·si fintzas a foras de sas lacanas de sa penìsula ibèrica. In su cursu de sos sèculos, sa bandela at tentu medas mudaduras siat in su cuntestu gràficu siat in su signifficcu suo. In su mentres de su poderiu ispagnolu e a pustis in s’època de sa Domo de Savoia, sas bator concas ant sighidu a cumparire in monedas, documentos uffitziales e istemmas, cunservande su rolu issoro caraterìsticu de s’identidade isolana.

Sa posissione gràfica est cambiada in su tempus, cun variatziones in sas posissiones de sas concas, in sas espressiones de sas caras e in s’orientamentu de sas bendas, chi in calicuna versione fiant postas in sos ogros, in àteras in sa fronte.

Cun su afirmare·si de una  cussèntzia identitària noa, sa bandela de sos Bator Moros fiat torrada a iscoberrere comente sìgnu de sa Sardigna e de s’ istòria sua, passende su cuntestu aràldicu semplize e pigande unu signifficu prus fungudu ligadu a s’identidade regionale. In su 1952 sa bandela fiat adotada in manera uffitziale comente sìgnu de sa Regione Autònoma de sa Sardigna e a pustis, in su 1999, fiat deffinida sa versione de oe cun sas concas bendadas in sa fronte e bortadas cara a s’asta.

“Attività realizzata con il contributo della Regione Sardegna – IMPRENTAS 2024- 2025.LR22/2018, art.22”