Sos protagonistas de custa istòria sunt duos: Federica Granai, 27 annos, e Simone Terreni, titulare de s’azienda informàtica de Empoli «VoipVoice». Federica chircat traballu, Simone l’oferit: chircat calicunu comente assistente a sa clientela. « A sa seletzione b’at diversos candidados – narat Terreni in unu post in Facebook- Pro intrare in VoipVoice tocat a fàghere duos collòchios e tres proas pràticas. Prus cussa finale cun megus. Issa superat totu sos ostàculos e a sa fine resurtat èssere sa mègius. Duncas sa responsàbile nostra de sas risursas umanas li comùnicat chi at a comintzare su perìodu de proa».

Est tando chi Federica pedit un’addòbiu nou cun Terreni e li cunfessat: «Pro curretesa prima de cumintzare ti naro chi so impedida…». A cuddu puntu arribbat sa risposta de s’imprendidore: «Totu inoghe? Est una bella meda noa ». Gasi Federica benit assùmida, sa tutora sua la sighit e la format e imparat  àteras cosas, a in antis de intrare a maternidade.

Proite Terreni at detzìdidu de contare custa istòria? «Ispero chi cussa mirada de timoria chi apo bidu in Federica, isparat dae sos ogros de totu sas fèminas chi devent comunicare a sos meres de traballu s’arribu de unu fìgiu. Ispero chi ogni fèmina, potzat tènnere sas matessi possibilidades de un’òmine in su mundu de su traballu. Ispero chi non si pedat mai prus a una fèmina, in unu collòchiu, si tenet fìgios o intentzione de nde fàghere. Ispero imbetzes chi sos  imprendidores siat cuntentos pro s’arribu de una vida noa. Ca unu pipiu non devet èssere mai unu problema».

«Est istadu su momentu prus bellu de sa vida mea – at contadu Federica a su giornalista chi lat intervistada a pustis chi s’istòria est essida a campu in sas retzas sotziales — Mi dia èssere pòdida tzitire e firmare su  cuntratu. Ma non mi pariat giustu. Fiat tropu mannu s’oportunidade chi mi beniat oferta e non cheria traìghere sa fidùtzia de chie at crèidu in mene: de Simone e de totus sos àteros. In una sotziedade in ue s’intendet nàrrere medas bortas chi ancora oe sas fèminas devent seberare sa carriera o sos fìgios, deo apo tentu timoria, l’ammito, ma  pro fortuna custa borta no est andada gasi!».

 “Progetto finanziato con l’Avviso Pubblico IMPRENTAS annualità 2021-2022”

Carbònia, su Museo de su Carbone: unu viazu in sos tempos de sa memòria de su Sulcis de sas minas.

In su corizone de Carbònia, a intro de sa ‘idditzola de de Serbariu, b’at a dies de oe unu de sos museos pius de importu de sa Sardigna. Est su Museo de su Carbone, chi est dedicadu a s’istoria de sas minas. Est unu logu chi nos contat non solu s’istoria de cussu logu, ma fintzas sa vida de òmines e fèminas chi po annos e annos ant triballiadu in cussas minas.

Serbariu, inube si triballiaiat dae su 1937 a su 1964, fuit comente una funtana de abba semper bundante, inube sa zente si nche catzaiat su sìdiu de su tribàlliu. Est cussu su logu chi at batidu dinare meda a sa zona, ma puru energia manna a totu s’Itàlia. Su carbone de cussas minas, infatis, daiat tribàlliu a sas fàbricas, a sas tzentrales e a sas ferrovias, diveninde motore de modernizatzione industriale de totu sa natzione nostra.

Addaghi ant serradu sas minas, cussos logos pariat chi nos nche los depimus ismentigare, ca pariat chi non b’aperat abbarradu pius nudda. Invetze, b’ant fatu unu prozetu de recùperu e de valorizatzione manna, dande vida noa a totu cussos logos, chi sunt divènnidos unu museo chi, ancora a dies de oe, betat a pare sa memòria istòrica, sa didatica e sa capatzidade de divulgatzione.

Po chie andat a bìere custu museo, b’at paritzos zassos de visitare. B’est sa lampisteria, chi est su logu inube b’at una mostra chi est aberta totu s’annu e chi nos contat s’istòria de su carbone, de sa mina e de sos caragolos suos,ma puru de sa ‘idda de Carbònia, nàschida in su 1938 po retzire sas famìlias de sos triballiantes. Incue b’at unu muntone de làmpanas antigas chi si impreaiant in sas minas, ma b’at fintzas trastes e documentos, filmigheddos de sos tempos de tando fatos a sos triballiantes e puru intervistas fatas addaghi sa mina fuit zai serrada.

B’at puru fotografias meda de una bellesa rara. In custos caragolos e percolos chi nos permitint de atraessare sa mina, si podent bìere totu sos logos chi cada die sos minadores pupulaiant addaghi andaiant a triballiare. In sa sala Argani bi sunt poi totu sas màchinas chi permitiant su tribàlliu a tempos de tando.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22