“Est arribbadu cabudanni. Peri custa istade  est colada e su traballu nostru de tècnicos de su Corpus Natzionale de is Vìgiles de su Fogu non s’est mai firmadu. Est sighidu die cun die e a sa muda, in ogna fronte. In su rebentamentu de sa tzisterna de gas a Bologna, in sa ruta incredìbile de su ponte “Morandi” de Gènova, in sa tragèdia tremenda in Calàbria, paris cun totus is àteros collegas, gasi comente in ogna ungrone de s’Itàlia. E su traballu nostu no sighidu in is spreto ebbia, pro ite est ùtile a subènnere ca non nos ocupamus de is emergèntzias ebbia, bidu ca parte de su traballu nostru ddu dedicamus a sa preventzione de is fogos in is aziendas e is is atividadis produtivas e a su raportu cun is òrganos de verìfica e controllu de sa seguresa in su territòriu in sinergia cun totus is àteras Istitutziones (Prefeturas, Regiones, Comunos, etc.) e cun su mundu, articuladu e complessu, de su Tertzu Setore”.

Custos is faeddos iscritos in su comunicadu de imprenta de s’ex Comitadu de is Funtzionàrios Tècnicos, Geòmetras e Peritos de su Corpus Natzionale de is Vìgiles de su Fogu.

“Amus sighidu a nch’èssere, sena nosi  risparmiare, comente a semper, pro ite no ischimus fàghere in modu diversu. Pro ite semus custu e custu bolimus sighire a èssere: òmines de is Istitutziones, dinnos e servidores leales de s’Istadu. E totu custu, cun sa cuscièntzia de s’ipòtesi de unu riòrdinu chi arriscat de penalizare meda su ruolu istòricu nostru de unione tra totu su personale e sa dirigèntzia, unu ruolu de costruidores e portadores de cumpetèntzias, fatas de capassidades tècnicas e de balores umanos, chi nos imbìdiant peri in is àteras nazione de su mundu”.
Is pompieris ant detzisu de iscrìere custu comunicadu pro dare visibilidade a su chi est capitende in is aposentos de parlamentares, ue si detzidet su benente de su Corpus Natzionale de is Pompieris e de una categoria de traballadores ca est acanta de subire un’ennèsimu demansionamento istitutzionale.

“Est cun cabudanni chi lompent is auditziones programmadas in is Cummissiones Afares Costitutzionales, prima chi custas lìberent su testu de su decretu de riòrdinu de su Corpus Natzionale de is Vìgiles de su Fogu pro s’aprovatzione definitiva sua in su Cussìgiu de is Ministros. Est arribbadu cabudanni e, cun issu su su momentu in ue pretendimus chi totu is allegas e is rassicuratziones chi nos ant fatu dae ogna banda, pro nos iscrancare de  cussu “tradimentu istitutzionale”, pighent forma e corpus pro mèdiu de atos cuncretos e definitivos chi pòngent mente a is rechestas nostras e is rechestas de totus cussos chi tenet a coro su destinu de su sistema de rispota a is emergèntzias de custu paisu nostru”.

Sas pastas de sa Sardigna: connottu, manos ischidas e identidade in donzi formadu.

Sa Sardigna est terra de pane e de pasta,de farras tribagliadas cun passentzia e sapientzia antiga, inube donzi formadu contat unu logu, un’istagione, unu zestu trasmittidu dae ingendras.

Attesu dae sas logicas industriales, sa pasta sarda est unu patrimoniu culturale chi bivet ancora oe in sas coghinas de sas famiglias, in sas festas de sasbiddas e in sas buttegas artesanales, cun numenes a s’ispissu in limba sarda chi iscopiant unu ligonzu fungudu intre forma, funtzione e iscrocca.

Intre sas pastas pius conas bi sunt sos culurgiones, beros e propios cofres de simula prenos, tipicos de s’Ozzastra. Sa cunzadura insoro a ispiga(o “sa spighitta”) est diventada una cona de abilidade manuale e identidade locale. Su prenu de su connottu, a base de patatas, casu de erbeghe, azzu e menta, arregrat su sapore de s’introterra sardu.

Un’atteru formadu antigu e de distintzione est cussu de sos malloreddus, a s’ispissu giammados puru “gnocchetti sardi”. Sunt conchizas pitticcas rigadas de simula e abba, cundidas cun tzaffaranu e bagna cun sartizza, tramatta e casu de erbeghe. In su nord de s’isula, in particulare in sa zura de su Logudoro e de su Meilogu, agattamos invetzes sos maccarrones de busa, una pasta longa e boida in sa parte de intro, chi si assimizzat ai bucatini, fatta allotturande s’isfoglia a inghiriu de unu ferru de carza.

Tipica de sa Barbagia est sa fregula, una pasta de simula turrada chi si assimizzat a su cous cous, fatta de pallinas pitticcas , fattas cun d’unu movimentu de sas manos intro de una conzedda de terracotta. Pius bolanzigas,ma ancora bivas gratzias a su tribagliu de sas feminas chi cunservant su connottu, sunt sas lorighittas, beras e propias operas de arte intritzadas a manu tipicas de Morgongiori, in Marmilla. Su numene insoro arribat dae “loriga” chi cheret narrere “ aneddu” o “chircu pitticcu”: donzi cantu est una trina serrada, fatta cun duos filos de pasta imboligados intre issos.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22