Est bastadu s’averiguamentu de su Cumandu provintziale de is VV. FF., sollitzitadu dae su responsàbile de s’Ufìtziu Tècnicu Comunale pro pònnere in evidèntzia una cosa chi fiat crara e nòdida giai dae meda tempus: s’edifìtziu de s’istitutu iscolàsticu de is mèdias de Àrthana no est agìbile. Fraigadu in s’agabbu de is annos ’80 in sa localidade “Marronca”, dae semper at mustradu totu is difetos suos: umididade, trincos in su muru e tzacaduras in sa cobertura. Prus pretzisa est istada sa descritzione de is Vìgiles de Nùgoro: pamentu totu essidu pro more de su movimentu de su terrinu; trincos in is muros de tramesu e in is muros de càrrigu, umididade e abba in s’impiantu elètricu; malu funtzionamentu de s’impiantu de riscaldamentu e de is servìtzios igiènicos, e pro finire, mancàntzia de sa cunformidade de s’edifìtziu a is normas subra de is barrieras architetònicas.

Pro custu motivu su sìndigu de Àrthana Marco Melis at emanadu in presse un’ordinàntzia ordinende sa serrada de s’edifìtziu e sa tràmuda de is dischentes is àulas de s’Iscola Materna betza, in bia Satta, pro more de tutelare sa seguràntzia e sa salude de is iscolanos e de su personale didàticu.

Maria Lai e Gratzia Deledda: duas boghes de feminas chi contant s’anima de sa Sardigna.

In Sardigna, terra de mudores fungudos e bistas carrigas de memoria, duas feminas ant ischidu dare boghe a s’isula po mesu de limbazos divressos, ma a sa mattessi manera potentes. Gratzia Deledda e Maria Lai sunt duos pilottos de sa cultura sarda e italiana, capatzes de  intritzare raighinas, arte e paraula po torrare a su mundu s’essentzia de un’identidade gai aspra cantu poetica.

Gratzia Deledda, naschida in Nugoro in su 1871, est bistada sa prima femina italiana a binchere su Premiu Nobel po sa Litteradura, in su 1926. Cun sos romanzos suos at contadu sa bellesa antiga de sa Sardigna e sas tesones morales de unu mundu de massajos in cambiamentu. In sas figuras suas bivet su trummentu de s’anima e sa battalla intima intre fadu, curpa e redensione. Sa prosa essentziale sua, funguda, at dadu  fromma letteraria a un’isula chi fintzas a tando fit laccanada a sas trempas de sa contassia natzionale.

In operas comente Elias Portolu, Deledda at ischidu creschere sa fittianidade de s’isula a importantzia universale, diventande boghe de una Sardigna bertera e a s’ispissu chi non benit iscurtada. Maria Lai, naschida in Ulassai in su 1919, at sighidu unu caminu artisticu meda divressu, ma a sa mattessi manera bisadore.

Mastra de iscultura, artista concettuale, tessidora de istorias e relattas, Lai at revertidu sos materiales umiles – filos,pane,pedras,pannos- in operas de potentzia simbolica istravanada.S’arte sua no si est mai serrada in sas affrontaduras de una galleria: cun “Si ligare a su monte”, in su 1981 at dadu vida a unu attu cumone chi at ligadu sa bidda de Ulassai cun d’unu fetta bleu, in d’una opera fuiditta e poetica chi at torradu a iscriere s’appitzicu intre arte, comunidade e iscrocca. Maria Lai at fattu de s’arte un’esperientzia cundivisa, ispirituale in manera funguda, capatze de unire sas pessones intre issas e sa bista. Duos caminos divressos, una mattessi raighina.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22