Pro un’amministratzione comunale moderna e a su passu cun su tempus sa comunicatzione cun is tzitadinos suos no est petzi un’òbligu, ma finas un’esigèntzia! Su mèdiu prus impitadu dae is entes comunales est sena duda su giassu internet, pro more de sa lestresa e de sa fatzilidade a ddu fàghere, ma prus che totu pro more de sa normativa in vigèntzia chi òbligat a is comunas de tènnere unu situ internet ufitziale pro fatzilitare is raportos cun is tzitadinos. Medas comunas ant peri aparitzadu un’ufìtziu informativu comunale pro agiornare a sa populatzione de totu is initziativas cun comunicados, avisos e bulletinos. Ma però, in is ùrtimos tempos, unas amministratziones comunales ant cumentzadu peri a frunire a sa tzitadinàntzias giornales pro mèdiu de sa retza o periòdicos in paperi pro more de tènnere unu raportu prus diretu cun sa gente. In Ogiastra a impreare custa forma de comunicatzione sunt Baunei cun su periòdicu “Comunità”, Gàiru cun su “Giornalino”, Biddamanna Strisàili cun “Biddas”, ma finas àteras comunas ogiastrinas sunt chirchende de fàghere sa matessi cosa. Su fine de custos giornales est cussu de megiorare s’oferta comunicativa intre is amministratziones e sa populatzione, ma peri cussu de cumpletare is tretos lassados bòidos dae is testadas giornalìsticas regionales traditzionales chi de sòlitu donant prus cura a is noas de caràtere generale e prus pagu a cussas de àmbitu locale. Duncas, est unu bene chi nche siat una pluralidade manna in s’informatzione, bastis chi si fatzat segundu un’ètica giornalìstica pretzisa, pro ite su passu dae s’informatzione a sa propaganda polìtica est piticu meda!

Carbònia, su Museo de su Carbone: unu viazu in sos tempos de sa memòria de su Sulcis de sas minas.

In su corizone de Carbònia, a intro de sa ‘idditzola de de Serbariu, b’at a dies de oe unu de sos museos pius de importu de sa Sardigna. Est su Museo de su Carbone, chi est dedicadu a s’istoria de sas minas. Est unu logu chi nos contat non solu s’istoria de cussu logu, ma fintzas sa vida de òmines e fèminas chi po annos e annos ant triballiadu in cussas minas.

Serbariu, inube si triballiaiat dae su 1937 a su 1964, fuit comente una funtana de abba semper bundante, inube sa zente si nche catzaiat su sìdiu de su tribàlliu. Est cussu su logu chi at batidu dinare meda a sa zona, ma puru energia manna a totu s’Itàlia. Su carbone de cussas minas, infatis, daiat tribàlliu a sas fàbricas, a sas tzentrales e a sas ferrovias, diveninde motore de modernizatzione industriale de totu sa natzione nostra.

Addaghi ant serradu sas minas, cussos logos pariat chi nos nche los depimus ismentigare, ca pariat chi non b’aperat abbarradu pius nudda. Invetze, b’ant fatu unu prozetu de recùperu e de valorizatzione manna, dande vida noa a totu cussos logos, chi sunt divènnidos unu museo chi, ancora a dies de oe, betat a pare sa memòria istòrica, sa didatica e sa capatzidade de divulgatzione.

Po chie andat a bìere custu museo, b’at paritzos zassos de visitare. B’est sa lampisteria, chi est su logu inube b’at una mostra chi est aberta totu s’annu e chi nos contat s’istòria de su carbone, de sa mina e de sos caragolos suos,ma puru de sa ‘idda de Carbònia, nàschida in su 1938 po retzire sas famìlias de sos triballiantes. Incue b’at unu muntone de làmpanas antigas chi si impreaiant in sas minas, ma b’at fintzas trastes e documentos, filmigheddos de sos tempos de tando fatos a sos triballiantes e puru intervistas fatas addaghi sa mina fuit zai serrada.

B’at puru fotografias meda de una bellesa rara. In custos caragolos e percolos chi nos permitint de atraessare sa mina, si podent bìere totu sos logos chi cada die sos minadores pupulaiant addaghi andaiant a triballiare. In sa sala Argani bi sunt poi totu sas màchinas chi permitiant su tribàlliu a tempos de tando.

Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna — IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018, art. 22