Is turres  de abbistamentu chi si podent ammirare in is logos de mare de sa Sardigna sunt a s’ispissu tzerriadas “saratzenas”. In sa majoria de is casos, imbetzes, sunt turres ispagnolas, belle totas fraigadas a inghìriu de sa segunda metade de su 1500. Faghiant parte, difatis, de cussu progetu de defensa chèrfiu dae s’imperadore Filipu II pro parare barra a is atracos de is corsaros de s’Àfrica de su Nord contra a is possidimentos de su Rennu de Ispagna. Esistint finas testimonias de fortalesas de orìgine genovesa e pisana (comente sa turre de Santa Maria Navarresa in Ogiastra) chi sunt istadas asseliadas o torradas a fraigare dae fundu dae is ispagnolos e posca dae is piemontesos, ma non tenimus turres saratzenas! Difatis, mancari is invasiones àrabas apant interessadu in una carchi manera peri is costas de sa Sardigna, finas a oe non tenimus noas de peruna turre marina de orìgine moresca, comente a cussas chi ddoe sunt in Ligùria, in Provèntzia o in Sitzìlia, in ue ddoe sunt testimonias de fortes e fràigos de defensa marinos fatos dae is moros.

Podet èssere però chi su nùmene “saratzenu” siat giustificadu dae s’idea chi sa funtzione issoro fiat “anti-saratzena”. A ogna menera, peri custa bia, nos agatamus a dae in antis de unu isbàlliu grave. Difatis is invasiones saratzenas, est a nàrrere cussas fatas dae is populatziones àrabas chi biviant in su Mashriq (Oriente), sunt acadèssidas tra su VII e su XI sèculu  a pustis de Cristu, mentras su pianu de defensa ispagnolu est de su sèculu XVI, duncas prus de 500 annos a in fatu. Is turres in chistione imbetzes fiant istadas pesadas contra a is atacos de in Barbarescos, est a nàrrere contra a is corsaros de is Regèntzias de s’Àfrica Setentrionale, istados chi fiant suta su controllu de s’Imperu Otomanu.

Custas faddinas a s’ispissu dipendent dae sa tendèntzia de nois sardos a autorapresentare su logu in ue bivimus pro mèdiu de is ogros de is chi non sunt sardos, duncas cun isteriotìpos e immaginatzione meda. Custu sutzedet pro ite nois non connoschimus bene s’istòria nostra. Diat a bastare a istudiare su tempus coladu nostru pro si rèndere contu chi tenimus un’istòria prena de acontessimentos e de fatos ecetzionale chi nisciuna “ricostrutzione idillìaca” podet cantzellare.

Unu viàziu piticu intre sos Binos Sardos Prus Nodidos.

Sa Sardigna est una de sas regiones de binàrias prus ammaghiantes de Itàlia, un’ìsula dae s’istòria millenària in ube su binu nàschet dae su faveddu continu intre mare, bentu e terra. Sos binos sardos prus nodidos sunt s’issida berà de cust’iscrocca ùnica e de sas variedades suas autoctonas, meda de sas cales non esistint in àteros logos.

Su prus famadu est su Cannònanu de Sardigna, ruju sìmbolu de s’ìsula, ispartu mescamente in Barbàgia e Ozzastra, connottu pro s’istruttura sua, sos nuscos de frutos rujos maduros, ispètzias e mata mediterrànea e pro su ligàmene cun sa bezzesa de sas populatziones locales. Intre sos biancos si annodittat su Vermentinu de Gaddura DOCG, s’ùnicu binu sardu a denominatzione de orìgine controllada e garantida, friscu, sapidu e nuscadu, nàschidu in un’iscrocca granìtica e bentosa chi dd’at donadu elegàntzia e mineralidade.

In su sud-ovest de s’ìsula s’affirmat su Carignanu de su Sulcis, a bortas contipizadu subra de bìnzas antigas a arboreddu a curtzu a su mare, unu ruju cadriu e modde, cun tanninu galanosu e cun nuscos de fruta iscura e ispètzias. Meda difùndidu in su tzentru-sud est su Monica de Sardigna, unu binu traditzionale, pagu tànnicu e de buffada fàtzile, cun nuscos de cariasa e frores, ideale pro sa coghina de donzi die.

Intre sos biancos istòricos bi est su Nuragus de Casteddu, una de sas variedades de vide prus antigas de s’ìsula, forzis introdùida dae sos Fenicios, chi donat binos lèbios e friscos, ligados a su connottu de sos massajos. Prus cumpressa e delicada est sa Malvasia de Bosa, prodùida in s’adde de su Temu, unu binu aromàticu chi podet èssere siccu o durche, cun notas de frores, de mendùla e mele, figura de una produtzione artesana de balore mannu.

Unu casu ùnicu in su panorama italianu est sa Vernàccia de Aristanis, binu biancu ossidativu afinuadu suta unu velu de frementu, cadriu e fungudu, cun nuscos de fruta sica, ispètzias e mendùla ranchida. A costazu de custos nùmenes istòricos cumparint variedades comente su Bovale, o Muristellu, chi dat binos fraigados e potentes, e su Torbadu de L’Alguer, variedade rara torrada a agatare in sos ùrtimos annos, capatze de espressare biancos elegantes, friscos e minerales.

Attività realizzata con il contributo della Regione Sardegna – IMPRENTAS 2024- 2025.LR22/2018, art.22