Site icon www.vistanet.it

Dae ue benit s’espressione sarda “Marranu”?

vocabolario lingua sarda ( Sardegna Digital Library)

«Dì marranu», «marranu ca ddu fais», sunt faeddos chi a s’ispissu si intendent galu pro brulla cando s’allegat in sardu o fintzas alleghende in italianu. Si tratat de una ditzu de isfida, de desali, chi immoe si narat prus che totu pro brulla cando si bolet isfidare calicunu a fàghere calicuna cosa difìtzile. Ma in su tempus coladu custos faeddos non si naraint gasi a sa ligera, pro ite, comente amus nardadu, fiant paràulas de disafiu, o de meletzu chi si naraiant cando si brigaiat cun calincunu.

Ma ite bolet nàrrere pretzisamente marranu? Est unu tèrmine de origine medievale, chi benit dae s’Ispagna. Bolet nàrrere porcu. Custa ofesa beniat impreada a inghìriu de su sèculu XIV pro mutire sos ebreos cunvertidos a su cristianèsimu, ma chi sighiant a professare, a fura, sos ritos e sas funtziones de su giudaismu. Nàschidu pròpiu in unu cuntestu ìbericu, est dàbile chi su faeddu in beridade bèngiat dae su faeddu àrabu mahram (cosa proibida).

Durante su domìniu  ispànicu in Sardigna s’ìsula nostra fiat prena de ebreos sefarditas, comente testimoniadu dae sa presèntzia de su getu de sos Ebreos in Casteddu. Pro custu motivu est possìbile chi èsseret impreadu fintzas dae sos sardos contra sos ebreos cunvertidos chi sighiant a poderare sa religione issoro a iscusi.

Su faeddu duncas fiat un’ofesa manna chi si narait a una categoria particulare de persones. Posca cun su tempus est istadu impreadu comente faeddu de desafiu generale, sena distintzione de ratza o religione. In Sardigna sa paràula beniat acumpangiada dae unu gestu, cussu de nche betare su berreto a terra. Si sa persone lu brincaiat boliat nàrrere chi atzetaiat s’isfida, unu pagu comente si faghiat cun su guantu.

Oe totus narant marrano in modu brullanu, ma est giustu chi si connoscat s’origine sua.

 

“Progetto finanziato con l’Avviso Pubblico IMPRENTAS annualità 2021-2022”

Exit mobile version