Un’àtera letura de unu contu antigu sardu. S’istòria de s’Acabadòrgiu

Un’istòria antiga de Àrthana contat chi meda tempus faghet in Sardigna, cando sos betzos s’amarturaiant e no nche la faghiant prus a si manigiare de manos issoro, fiat òbrigu pro sos familiares a los ochire betende.nche.los in unu isperrumadòrgiu. Custa usàntzia però fineit pro mèritu a unu giòvanu chi si refudeit de ochire su babbu e lu acueit in domo, andende contra a sa lege de sa comunidade. Gràtzias a sos consìgios de su babbu custu pitzocu diventeit sàbiu e atinadu e gosi a sa fine totus pigheint s’esempru dae isse e detzideint de lassare pro sempere cussa usàntzia. Custu contu, contadu  in maneras diversas, s’agatat finas in àteras biddas de s’Ogiastra e de Sardigna. In Lanusè, difatis, si narat ca s’Acabadórgiu fiat a probe de Su Nuragi de Perda de Floris, in Foghesu in sa zona de Su Monte de is Nius, in Orthullè in una punta de monte mutida Su Pígiu de su Béciu, in Irbono in unu logu cramadu Su Fossu de is Chillius. A bonu contu, in medas biddas, sos acabadórgios fiant belle totus a probe de unu nuraghe o in logos de grandu importu archeològicu.  In prus de sos topònimos, in sardu esistint peri unos modos de nàrrere significativos meda: in Baunei, pro esempru, si narat galu “leare su bèciu a tumba o a ispéntuma“, in Gàiru, imbetzes si narat “is bècius a sa babbaieca”, e sa “babbaieca” est su nùmene de unu isdorrocu chi b’at foras de sa bidda. Nois no ischimus de seguru si in custas localidades si faghiant a beru sacrifìtzios umanos comente cussos chi nos contant sas istòrias, pro ite non tenimus documentos chi lu podent iscumproare. S’agatant petzi unas testimonias de istòricos grecos e latinos comente  cussa de Timeo, (356 e il 260 a. C.), chi naraiat chi in Sardegna sos betzos beniant mortos a cala de fuste o faghende∙los rùere in sas ispèrrumas, opuru cussas de  Simonide Demone e Clitarco chi naraiant chi sos Sardos sacrificaiant a su deus Cronos is babbos issoro chi aiant lòmpidu setanta annos. Finas sas relatas de unos biagiadores de su Seteghentos e Otoghentos chi bisitaiant sa Sardigna mentovant custas pràticas, referende∙si però semper a contos chi aiant intendidu durante sos biàgios issoro.

Sos contos podent donare unu agiudu de grandu importu pro cumprèndere in profundidade sos piessignos de una cultura, ma non podent mai remplassare s’Istòria. Difatis issos sunt su resurtu de una elaboratzione ispantosa de sa realtade, pròpiu che a sos mitos, e che a sos mitos chircant de ispiegare in manera immaginària s’orìgine de s’universu, sa creatzione de su mundu, sos acontessimentos de sa vida. Comente naraiat  Propp, medas contàscias o paristòrias  aent finas unu intentu didàticu e pedagògicu, pro ite sa punna issoro no est petzi cussa de istentare e ispassiare sos pitzinnos, ma finas de los educare e de los pesare cun esempros bonos. Finas contos crudeles o malifaeddados podent tènnere custa funtzione e cuntènnere significados de importu pro sos pipios, difatis  derivant dae unu tempus in ue no esistiat unu cuntzetu de “privacy” gosi comente lu intendimus nois e a sos crios non beniat acuadu nudda, nen subra de su sessu nen subra de sa morte. Duncas su balore de sos contos sardos est nòdidu, mancare chi a bias siant cunsiderados comente vulgares o de pagu contu. Difatis medas bortas sunt isminorigados e tratados comente contos de segunda classe  cunforma a sos poemas grecos o a sas “sagas” teutònicas.

A s’imbesse, però, càpitat chi su “balore” issoro torrat a bessire a campu cando si tratat de iscumproare cosas malas e negativas. Contos comente a cussu de s’Acabadòrgiu,  fitianu sunt istados leados a cunsideru pro dare a bìdere sa retradesa culturale de sos sardos, e pro giustificare s’assugetamentu nostru pro manu de culturas prus “tziviles”. Medas dominatziones istràngias beniant ritènnidas, finas dae sos matessi istòricos sardos, comente unu male netzessàriu pro more de fàghere intrare sa Sardigna in su mundu modernu. Custa faddina, durada belle finas a sos tempos de oe, at causadu in sos sardos unu sentidu de inferioridade chi at portadu a su minisprètziu de sa cultura e de sa limba issoro. In prus, medas istòrias sunt istadas torradas a contare comente si esserent acontèssidas in tempos reghentes, annullende cussu chi si narat “ìnditze de distàntzia”  intre sos fatos contados e sos fatos capitados, cajonende un’efetu de “de-temporalizatzione” chi at postu sa Sardigna foras dae unu cuntestu istòricu berdaderu. De custu fortzis nde tenimus neghe nois puru ca nos praghet a allegare de Sardigna in tèrmines arcàicos (pensamus a sa limba nostra) o primitivos (pensamus a sas usàntzias), comente si una cultura tèngiat balore petzi si est antiga o betza meda. Nos devimus amentare chi sas culturas sunt semper su frutu de mescuritzos tra cosas antigas e cosas modernas e est pròpiu sa capassidade de acollire sas cosas noas (chi benint finas dae foras) chi detèrminat sa subravivèntzia issoro.