De meda e meda in Àrthana ddoe teniat unu pastore chi teniat unu tàgiu piticu de cabras. Fiat gosi pòberu chi pro pastura si podiat permìtere petzi unu crastilàrgiu a largu de sa bidda in ue creschiat pagu erba e chi fiat abitadu dae is Janas. Ogna note custas criaduras nde bessiant de is grutas e trubaiant e ispainaiant su bestiàmene e a de die, imbetzes, dd’assuidaiant e ddu disturbaiant mentras chi fiat paschende. Tando su pastore at selladu de ddis donare unu pagu de su casu chi teniat in coile, in manera chi custos èsseres ddu lassarent in paghe, e gosi est andada. De sa die is Janas no ant prus infasciugadu is cabras. Totu est andadu bene finas a cando su cabràrgiu, orròschidu de èssere pòberu, est andadu in un’àteru coile, s’at furadu unu tàgiu de cabras e dd’at aunidu a is cabras suas. Dae tando però is Janas no ant prus agradèssidu su casu chi su pastore ddis donaiat e antzis, ant cumentzadu a infasciugare su bestiàmene comente faghiant in antis. Su pastore at pensadu ca sa cosa chi ddis regalaiat fiat pagu e chi is Janas si fiant avolotadas pro cussu. Sa die sighente tando ddis at donadu meda prus casu, ma cussas si sunt rabiadas meda de prus e ant initziadu a istriulare faghende fuire totu is animales dae sa propiedade. S’òmine a sa coa at cumpresu e cale fiat su problema e in deretura nche at torradu is cabras furadas a su mere issoro. De cussu momentu is Janas no iant prus disturbadu is crabas e, pro su brègiu de su pastore, peri s’erba iat cumentzadu a fàghere de prus.
Contadu dae sa bonànima de Cìciu Maròngiu, òmine sàbiu e de valore de sa bidda de Àrthana.